کد مطلب:278628 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132
گفتار ما
اختلافی كه در بیان روایات وجود دارد باعث شده است كه بین دانشمندان بزرگ، در این مورد كه آیا در عصر امام علیه السلام، شرك و كفر و گناه و تمرد باقی می ماند یا خیر، اختلاف پیدا شود.
ضمن اینكه باید اعتراف كرد كه فقط خداوند به حقیقت امور آگاه است، راه جمع بین روایات و استفاده از همه آنها را این می دانیم كه گفته شود: مقصود از قیامت در دو آیه ای كه در اول فصل از سوره ی مائده نقل شد ایام ظهور حضرت مهدی علیه السلام است، چنانكه در دو روایت آخر، عبارت «الوقت المعلوم» و «یوم القیامه» به زمان ظهور حضرت حجت علیه السلام تفسیر شده است. و مقصود سه روایت اول كه بر باقی بودن كفر و بدكاری و تمرد دلالت می كند، بیان نحوه ی رفتار حجت علیه السلام در آغاز كار است، چنانكه حدیث دوم از فصل هفدهم همین باب چنین می گوید، و آنچه به وضوح دلالت بر باقی نبودن كفر و انكار و تمرد می كند مربوط به دوره ی تحكیم و تثبیت حاكمیت حضرت حجت علیه السلام است.
آنچه در تعدادی از روایات غیبت آمده كه: «زمین را همان گونه كه از ستم و بیداد پر شده است از عدل و داد سرشار می نماید» شاهد و دلیل خوبی بر این است كه
[ صفحه 194]
كفر و شرك و تمرد باقی نمی ماند، زیرا ظلم و جور از آثار و نتایج كفر و شرك و تمرد است و عدل و داد از آثار و نتایج توحید و ایمان است و نبودن ظلم و ستم نتیجه باقی نبودن كفر و شرك و عصیان است. و اگر كسی با دقت و تامل در روایات مربوط به این موضوع دقت كند به این نوع جمع بین روایات خواهد رسید.
از سوی دیگر روایاتی كه دلالت می كند كه در زمان رجعت بین امامان معصوم علیهم السلام و مؤمنان رجعت كننده، با كفار رجعت كننده و شیطان و فرزندانش جنگ واقع می شود با روایاتی كه می گوید كه شیطان به دست امام قائم علیه السلام كشته می شود منافاتی ندارد زیرا با توجه به احادیث رجعت كه بیانگر رجعت مؤمنان ناب و كافران محض است، شیطان و پیروانش نیز رجعت خواهد كرد و با اینكه یك بار به دست امام قائم علیه السلام كشته شده است بار دیگر به دست پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم كشته خواهد شد. [1] .
روایتهای عبدالكریم بن عمرو خثعمی و سلمان كه در فصل هشتم از باب چهارم خواهد آمد نیز بر رجعت شیطان و پیروانش دلالت می كنند.
ضمن اینكه باید اعتراف كرد كه فقط خداوند به حقیقت امور آگاه است، راه جمع بین روایات و استفاده از همه آنها را این می دانیم كه گفته شود: مقصود از قیامت در دو آیه ای كه در اول فصل از سوره ی مائده نقل شد ایام ظهور حضرت مهدی علیه السلام است، چنانكه در دو روایت آخر، عبارت «الوقت المعلوم» و «یوم القیامه» به زمان ظهور حضرت حجت علیه السلام تفسیر شده است. و مقصود سه روایت اول كه بر باقی بودن كفر و بدكاری و تمرد دلالت می كند، بیان نحوه ی رفتار حجت علیه السلام در آغاز كار است، چنانكه حدیث دوم از فصل هفدهم همین باب چنین می گوید، و آنچه به وضوح دلالت بر باقی نبودن كفر و انكار و تمرد می كند مربوط به دوره ی تحكیم و تثبیت حاكمیت حضرت حجت علیه السلام است.
آنچه در تعدادی از روایات غیبت آمده كه: «زمین را همان گونه كه از ستم و بیداد پر شده است از عدل و داد سرشار می نماید» شاهد و دلیل خوبی بر این است كه
[ صفحه 194]
كفر و شرك و تمرد باقی نمی ماند، زیرا ظلم و جور از آثار و نتایج كفر و شرك و تمرد است و عدل و داد از آثار و نتایج توحید و ایمان است و نبودن ظلم و ستم نتیجه باقی نبودن كفر و شرك و عصیان است. و اگر كسی با دقت و تامل در روایات مربوط به این موضوع دقت كند به این نوع جمع بین روایات خواهد رسید.
از سوی دیگر روایاتی كه دلالت می كند كه در زمان رجعت بین امامان معصوم علیهم السلام و مؤمنان رجعت كننده، با كفار رجعت كننده و شیطان و فرزندانش جنگ واقع می شود با روایاتی كه می گوید كه شیطان به دست امام قائم علیه السلام كشته می شود منافاتی ندارد زیرا با توجه به احادیث رجعت كه بیانگر رجعت مؤمنان ناب و كافران محض است، شیطان و پیروانش نیز رجعت خواهد كرد و با اینكه یك بار به دست امام قائم علیه السلام كشته شده است بار دیگر به دست پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم كشته خواهد شد. [1] .
روایتهای عبدالكریم بن عمرو خثعمی و سلمان كه در فصل هشتم از باب چهارم خواهد آمد نیز بر رجعت شیطان و پیروانش دلالت می كنند.
[1] بحارالانوار، ج 53، ص 42، ذيل روايت 12.